ده باشتین، روستای بزرگ و دارای اهمیت زیادی بوده است به طوری‌که در تاریخ بیهق قرن ششم هجری تألیف ابوالحسن بن زید بیهقی تقسیمات جغرافیایی و منطقه سبزوار به صورت ربع ذکر گردیده و در آن ربع هفتم بنام ربع باشتین یاد شده است و در ذیل آن آمده است و آن عبارتست از ₍₍باشتین و نامین و ریودو دستجرد و کرد آباد و شعرانی و بلاجرد و بفره و ساروغ و بشتنق...₎₎ و بر اساس یافته‌های باستان‌شناسی متکی بر بقایای بجا مانده از حرکت فرهنگی انسان ها ریشه‌های زندگی به قبل از اسلام حدود امپراتوری هخامنشیان می رسد.

  این کاروانسر در ناحیه شهر مزینان قراردارد. با توجه به اسلوب معماری و کتیبه‌های آن، بنا مربوط به دوره صفویه می باشد و یک آب انبار بسیار زیبا در شمال آن قرار دارد. این کاروانسرای ظرفیت پذیرش 400مسافر دارد. و به دلیل ارزش‌های تاریخی، فرهنگی و معماری در فهرست آثار ملی ایران به شماره 1664 ثبت شده است. بازدید از این اثر از ساعت 8صبح لغایت 7بعدازظهر در ایام زمستان و 7صبح لغایت 8بعدازظهر در ایام تابستان برای عموم آزاد است.

   در محور سبزوار-شاهرود در حاشیه جنوبی روستای مهر قرار دارد که در دوره قارجایه منزلگاه کاروانیان بوده و یکی از بهترین و زیباترین کاروانسراهای بین راهی این مسیر محسوب می‌شود و ظرفیت اسقرار 480 مسافر دارد. بازدید از این اثر از ساعت 8صبح لغایت 7بعدازظهر در ایام زمستان و 7صبح لغایت 8بعدازظهر در ایام تابستان برای عموم آزاد است.

  مسجدجامع که از بناهای دوره‌ی سربداران است در دوره صفوی به سال 971هـ.ق در زمان حکومت شاه طهماسب اول بنا مرمت گردیده است. بانی این مسجد شخصی بنام حاجی ملک است. فرم پلان این مسجد تک ایوانی با حیاط مرکزی مربع می باشد. تزئینات این مسجد تنها آجرکاری بوده و مصالح بکار رفته، شامل: آجر، سنگ و... می باشد. این مسجد به دلیل دارا بودن ارزش‌های تاریخی، فرهنگی و معماری به شماره 1986 در فهرست آثار ملی  ایران به ثبت رسیده است.

  یا به نقل شادروان دکتر محمد معین به معنای (آتش مهر بالنده) یکی از سه آتشکده مهم عهد ساسانی است، محل آن حدود ریوند بوده که به کشاورزان اختصاص داشته است. این آتشکده در فاصله 45کیلومتری شمال شرق داورزن و در میان ارتفاعات ریوند و بر فراز یک پشته نسبتاٌ بلند صخره‌ای از بقایای معماری سنگی در محلی که به (خانه دیو) معروف است، قرار دارد. وضعیت موجود بنا بیش از هفت متر ارتفاع دارد و مصالح آن از سنگ لاشه و گچ است. و سه فصل توسط هیئت مشترک باستان‌شناختی لهستان و ایران کاوش شده است. راه آن مالرو و دارای آب شرب و فاقد زیر ساخت های گردشگری.
 

  اين بناي آرامگاهي با نقشه چهارضلعي، شامل گنبدخانه‌اي است كه با ايجاد گوشه‌سازي درب خش فوقاني، گنبدي از نوع دو پوششه بر روي آن استوار گرديده است. همچنين در ضلع شمالي بقعه فضاي ايوان و در سمت غربي آن دالاني ايجاد گرديده است. قديمي‌ترين سنگ مزار اين بنا متعلق به 1071ق. است. این بنا در ضلع جنوبی جاده بهمن آباد به مزینان قرار دارد و بازدید از این اثر از ساعت 8صبح لغایت 7بعدازظهر در ایام زمستان و 7 صبح لغایت 8بعدازظهر در ایام تابستان برای عموم آزاد است.